დოკინზს ბევრჯერ უსაუბრია ბიოლოგიაზე — და აქ ,უდავოდ გამომჟღავნდა მისი, როგორც მეცნიერ- პოპულარიზატორის ნიჭი. როდესაც ის საუბრობს საგანზე, რომელიც იცის და უყვარს, საუბრობს საინტერესოდ, ღრმად და ამავე დროს, გასაგებად. როდესაც იმ საგანზე გადადის, რომელშიც ვერ ერკვევა და რომელიც არ უყვარს ფილოსოფიასა და ღვთისმეტყველებაზე — მაშინ აშკარა შეცდომებს უშვებს.

ცხოვრებისეული საზრისის პრობლემა ჭეშმარიტებისა და იდეალის ძიების პრობლემაა. მისი შემეცნება განსაზღვრავს ადამიანის მოღვაწეობისა და ხასიათის ძირითად მიმართულებას. თუკი არსებითად განვიხილავთ, ამ პრობლემის გადაწყვეტას განაპირობებს ადამიანის კერძო ეგზისტენციალური განწყობა: მისი თავისუფლება, სულიერი და ზნეობრივი მდგომარეობა. ისტორიულ არენაზე ამ საკითხის გადაწყვეტის პრეტენზიას სამი ძირითადი ძალა აცხადებს: რელიგია, ფილოსოფია და მეცნიერება. მათი პასუხები მოკლედ შეიძლება ამგვარად გადმოვცეთ: რელიგია, რომელშიც მოვიაზრებთ რწმენის დასრულებულ სისტემას, სადაც ღმერთისა და საუკუნო ცხოვრების იდეა უმთავრესია, — ცხოვრების საზრისს ხედავს ღმერთთან ერთიანობაში. თავის მხრივ, ფილოსოფია ცხოვრების საზრისს ჭეშმარიტების რაციონალურ შეცნობაში ხედავს. რაც შეეხება მეცნიერებას, მისთვის ამ საკითხის გადაჭრა სამყაროს მაქსიმალური შემეცნებითაა შესაძლებელი. ბუნებრივია, ეს პასუხები მოითხოვს ყოვლისმომცველ ინტერპრეტაციას.

მე ღვიძლის ციროზი მაქვს და ამის მიზეზი ფრიად ბანალურია უამრავი სპირტი დავლიე ჩემი ცხოვრების განმავლობაში. ვსვი, ვსვი და ბოლოს ციროზი დამემართა. ახლა კი ვამბობ: » ეჰ, დამსაჯა უფალმა!» განა მართლა უფალმა დამსაჯა? რა თქმა უნდა, არა! და ამას ჩვენ ვხედავთ. ამ შემთხვევაში ხომ გვესმის ავადმყოფობის მიზეზები. მაგრამ როდესაც ადამიანი იტყუება, მლიქვნელობს, ცრუობს, იპარავს… (აქ არაფერს ვამბობ მკვლელობაზე. ვსაუბრობ მხოლოდ იმაზე, რაც უხილავია სხვათათვის)… გაკიცხვა, გაიძვერობა, ეშმაკობა ამას ვერავინ ხედავს, ეს ყველაფერი ჩემში ხდება. გარეგნულად სრულიად წესიერი ადამიანი ვარ, ჩემი საქციელი უნაკლოა, მაგრამ შიგნით, ჩემში? გასაგებია, რომ სხვები ვერ ამჩნევენ, მაგრამ უბედურება ის არის, რომ მეც ვერ ვხედავ. როდესაც შემდგომ, თავს დამატყდება, რაღაც, რასაც ტანჯვას, უბედურებას ვუწოდებთ, ყვედრებით აღვაპყრობ მზერას ცისაკენ: «რად დამსაჯე, უფალო, ასეთი წმინდა, ასე მშვენიერი?!»

მოციქულების დროიდან მოყოლებული ეკლესიას სწამდა და ასწავლიდა, რომ ქრისტიანები ევქარისტიაში ჩვეულებრივ პურსა და ღვინოს კი არ ეზიარებიან, არამედ ქრისტეს ხორცსა და სისხლს. „სასუმელი ესე კურთხევისაჲ, რომელსა ვაკურთხევთ, არა-მე ზიარებაჲ სისხლთა ქრისტესთაჲ არსა? პურსა ამას რომელსა განვსტეხთ, არა-მე ზიარებაჲ ჴორცთა ქრისტესთაჲ არსა?“ წერდა პავლე მოციქული კორინთელებს (1 კორ. 10, 16). ამიტომ მოციქული გვაფრთხილებდა: „ამიერითგან, რომელი ჭამდეს პურსა ამას და სუმიდეს სასუმელსა ამას უფლისასა უღირსებით, თანა-მდებ არს იგი ჴორცსა და სისხლსა უფლისასა. გამო-ღა-იცადენ კაცმან თავი თჳსი და ესრეთ პურისა მისგან ჭამენ და სასუმელისა მისგან სუნ. ხოლო რომელი არა ღირსად ჭამდეს და სუმიდეს, დასაშჯელად თავისა თჳსისა ჭამს და სუამს, რამეთუ არა გამოიკითხნა ჴორცნი უფლისანი. ამისთჳს მრავალ არიან თქუენ შორის უძლურ და სნეულ, და წვანან მრავალნი.“ (1 კორ. 11, 27–30). მოციქულ პავლეს ევქარისტული პურისა და სასუმელისთვის ქრისტეს ხორცისა და სისხლის მნიშვნელობა რომ არ მიენიჭებინა და თავად ზიარება არ ეგულისხმა როგორც, არც მეტი და არც ნაკლები, საიდუმლო სერობის კეთილკრძალული მიბაძვა, მაშინ მისი სიტყვები „ამის გამო მრავალი თქვენგანი უძლური და სნეულია და მრავალნი კვდებიანო“, უადგილო იქნებოდა.