«და სიტყვა იყო ღმერთი»?
იოანეს სახარების პროლოგი ლაკონურობის შედევრია. ის გვიპყრობს მარადისობისკენ მიმავალი უზენაესი რეალობის ფილოსოფიური აღწერით. მეოთხე სახარების პირველი სიტყვები გამორჩეულია. ისინი საოცარ საიდუმლოებას გვიმხელენ, რომლემაც კაცობრიობის ისტორიის სვლა შეცვალა.
ამდენად მნიშვნელოვანი საღვთისმეტყველო ტექსტის გაგებაში აზრთა სხვადასხვაობა, თითქოს, არც უნდა წარმოქმნილიყო, მაგრამ იეჰოვას მოწმეები აქ ვერ ხედავენ იმას, რასაც ყოველთვის ხედავდნენ ქრისტიანები. „მოწმეებისთვის“ იოანე მოციქულის სიტყვები ნიშნავს, რომ სიტყვა, ანუ ღვთის პირველშობილი ძე არის ღვთიური არსება, უზენაესი ანგელოზი. ისინი ხაზს უსმევენ სიტყვა „თეოსის“ წინ არტიკლის არ არსებობას და ამტკიცებენ, რომ სიტყვა იყო ღმერთი ხარისხობრივი გაგებით, ანუ სიტყვა, რომელიც ღმერთთანაა, არის ღვთის მსგავსი სულიერი არსება, მაგრამ არ არის ღმერთი. „მოწმეებს“ ავიწყდებათ, რომ სახარების ამავე თავში არც θεός-სის წინ დგას არტიკლი, არა და, ეს სიტყვა მამა ღმერთს აღწერს.