ახალ აღთქმაში ქრისტე წოდებულია ‘გამოსყიდვად~ ადამიანთა ცოდვებისათვის (მათე 20, 28; 1 კორ. 1,30). ‘გამოსყიდვა~ (ბერძ. lytrosis) ნიშნავს გამოსასყიდს ანუ ფულის თანხას, რომლითაც მონას თავისუფლება ეძლევა, ხოლო სიკვდილმისჯილს სიცოცხლე ადამიანი ცოდვით დაცემის შემდეგ ცოდვის მონობაში აღმოჩნდა (იოანე 8, 24 და სხვა ადგილები) და საჭიროა გამოსასყიდი, რათა იგი ამ მონობისგან გათავისუფლდეს.

ღმერთის შესახებ დამახინჯებული სწავლება ყველაზე მკაფიოდ კითხვის ქვეშ ცხონებას აყენებს. ეს განსაკუთრებით თვალსაჩინოდ ნათლისღებისა და ევქარისტიის გაგება-გააზრების მაგალითზე ჩანს. ქრისტე მაცხოვარმა ნათლად და ერთმნიშვნელოვნად თქვა, რომ ნათლისღება არის ცხონების პირობა: ამენ, ამენ გეტყუი შენ: უკუეთუ ვინმე არა იშვეს წყლისაგან და სულისა, ვერ ჴელ-ეწიფების შესლვად სასუფეველსა ღმრთისასა (ინ. 3.5; შდრ. მკ. 16.16).

სახარება შეიცავს იმის ნათელ მითითებას, რომ მატერიალურ სამყაროს დასასრული მოელის. ქრისტე ქადაგებს თავისი მოსვლისა და უკანასკნელი ჟამის დადგომის ნიშნებზე: ეკრძალენით, ნუ ვინმე გაცთუნნეს თქუენ, რამეთუ მრავალნი მოვიდოდიან სახელითა ჩემითა და იტყოდიან, ვითარმედ: მე ვარ ქრისტე, და მრავალთა აცთუნებდენ. და გესმოდიან ბრძოლანი და ჰამბავნი ბრძოლათანი, იხილეთ და ნუ შესძრწუნდებით, რამეთუ ჯერ-არს ესე ყოველი ყოფად, არამედ არღა არს აღსასრული. რამეთუ აღდგეს ნათესავი ნათესავსა ზედა და მეუფებაჲ მეუფებასა ზედა, და იყვნენ სიყმილნი და სრვანი და ძრვანი ადგილად-ადგილად. ხოლო ესე ყოველი დასაბამი სალმობათაჲ არს. და მაშინ დაჰბრკოლდებოდიან მრავალნი და ურთიერთას შინა-განსცემდენ და სძულობდენ ურთიერთას. და მრავალნი ცრუ-წინაწარმეტყუელნი აღდგენ და აცთუნებდენ მრავალთა. და განმრავლებითა უსჯულოებისაჲთა განჴმეს სიყუარული მრავალთაჲ. ხოლო რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხოვნდეს. და იქადაგოს სახარებაჲ ესე სასუფეველისაჲ ყოველსა სოფელსა საწამებელად ყოველთა წარმართთა, და მაშინ მოიწიოს აღსასრული. ხოლო მეყსეულად შემდგომად ჭირისა მის მათ დღეთაჲსა მზე დაბნელდეს, და მთოვარემან არა გამოსცეს ნათელი თჳსი, და ვარსკულავნი დამოცჳვენ ზეცით, და ძალნი ცათანი შეიძრნენ. და მაშინ გამოჩნდეს სასწაული ძისა კაცისაჲ ცათა შინა, და მაშინ იტყებდენ ყოველნი ტომნი ქუეყანისანი და იხილონ ძე კაცისაჲ მომავალი ღრუბელთა ზედა ცისათა ძალითა და დიდებითა მრავლითა. ხოლო დღისა მისთჳს და ჟამისა არავინ იცის, არცა ანგელოზთა ცისათა, გარნა მამამან მხოლომან. იღჳძებდით უკუე, რამეთუ არა იცით, რომელსა ჟამსა უფალი თქუენი მოვიდეს. ( მათე 24, 4-8, 10-14, 29, 30, 36, 42).

კაცობრიობის დედამიწაზე ცხოვრების მთელი ისტორიის მანძილზე ადამიანს ყოველთვის ახასიათებდა ჭეშმარიტების ძიებისკენ სწრაფვა და თავისი ყოფიერების გააზრება. ძველ საბერძნეთში ფილოსოფოსების საქმიანობა იყო სამყაროს შექმნისა და მისი კანონების, აგრეთვე, ადამიანისა და მისი აზროვნების კანონზომიერების გამოკვლევა; ისინი იმედოვნებდნენ, რომ ამის საფუძველზე შეძლებდნენ შეეცნოთ ყველა საგნის პირველმიზეზი. და ამ დროს მიმართავდნენ არა მხოლოდ მსჯელობასა და ლოგიკურ არგუმენტაციას, არამედ ასევე სწავლობდნენ ასტრონომიასა და ფიზიკას, მათემატიკასა და გეომეტრიას, მუსიკასა და პოეზიას. მათი მრავალმხრივი განვითარება შერწყმული იყო ასკეტურ ცხოვრებასა და ლოცვასთან, რომლის გარეშეც შეუძლებელია ადამიანმა კათარზისს, ანუ გონების, სულისა და სხეულის განწმედას მიაღწიოს.

ეკლესიის დედაკაცისადმი დამოკიდებულების შესახებ მსჯელობა იმის მიხედვით შეიძლება, თუ რაოდენ მაღლა აყენებს ეკლესია ღვთისმშობელს: ადიდებს მას მეტადრე, ვიდრე ყველა წმინდანს, თვით ანგელოზებზე მაღლაც კი აყენებს, როგორც ‘უპატიოსნესსა ქერუბიმთასას და აღმატებით უზეშთაესსა სერაფიმთასას~. ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი არის ქრისტეს დედა და ეკლესიის დედა. მისი სახით ეკლესია განადიდებს დედობას, რომელიც წარმოადგენს ქალის განუყოფელ ღირსებასა და უპირატესობას.