ქრისტიანობა არ ცდება: სამყაროს დასაბამიდან ყველა ხალხსა და ყველა ოჯახში უბედურების თავი და თავი სწორედ სიამაყეა. სხვა მანკიერებებმა ზოგჯერ ადამიანები შეიძლება გააერთიანოს. ლოთები და მრუშები შეიძლება ერთმანეთში კარგად ურთიერთობდნენ, ხუმრობდნენ, მეგობრობდნენ. სიამაყე კი ყოველთვის მტრობას გულისხმობს. ის არის მტრობა. და არა მარტო ადამიანსა და ადამიანს შორის, მტრობა ღმერთის მიმართაც.
თანამედროვე ადამიანების ცხოვრებაში სიტყვამ „რწმენა“ სრულიად კონკრეტული მნიშვნელობა შეიძინა: რწმენა გარკვეული პრინციპებისა და დებულებების უსიტყვოდ მიღებასთან, ამა თუ იმ სისტემის არსობრივად დაუდასტურებელი შეხედულებების აღიარებასთან გაიგივდა. სიტყვები: „მე მწამს“ — ნიშნავს, რომ ეთანხმები მოცემულ, თუნდაც გაუგებარ შეხედულებას. საერთოდ, სიტყვაში „რწმენა“ მოიაზრება როგორც რელიგიური შეხედულება, ასევე ნებისმიერი იდეოლოგიური სწავლება ან უსიტყვო ერთგულება ამა თუ იმ პოლიტიკური პარტიისა. მრავალი ადამიანისთვის ეს სიტყვა ცნებების გაურკვეველ კომპლექსს, წმინდა და მეტაფიზიკის არსის გამომხატველ მოვლენას წარმოადგენს, თუმცა ზემოაღნიშნულ შემთხვევებში ის მხოლოდ ყოველგვარი ტოტალიტარული აზროვნების პრინციპს გამოხატავს: „ირწმუნე და კითხვებს ნუ სვამ“!
ჩვენ უნდა გვესმოდეს და ვარჩევდეთ ერთმანეთისაგან სულიერებასა დაზნეობრიობას. ეს ორი რამ არსით სრულიად განსხვავებულია. რათქმაუნდა გარკვეული კავშირი არსებობს და ხშირად განსაზღვრავენ კიდევაც ერთმანეთს, თუმცა საბოლოოდ მაინც ერთი მეორასაგნ განსხავვდება. რაში მდგომარეობას სხვაობა ზნეობრიობასა და სულიერებას შორის? ზნეობრიობა — ეს ნიშნავს ჯანსაღ დამოკიდებულებას გარემო სამყაროს, ბუნებისა და ღვთის ქმნილებების მიმართ. და როგორია ეს ჯანსაღი დამოკიდებულება? იპოვე ოქროს შუალედი შემდეგი განსაზღვრებით: ,,ნუ მოექცევი სხვას ისე, როგორს არ გსურს რომ შენ მოგექცნენ.“
ამ დღეებში, თანახმად ყოვლად უსამღვდელოესის ექსარხოსის ვლადიმირის განკარგულებისა, თბილისში მოიყრიან თავსა წარმომადგენელნი მთელი საქართველოს სამღვდელოებისა. ამგვარი საყოველთაო კრება დიდი ხანია აღარა ღირსებია ჩვენს სამღვდელოებასა. არც არქიეპისკოპოსის პავლეს დროსა და არც ყოვლადუსამღვდელოესი პალლადის ყოფნის ჟამს ესრედ წოდებული საეპარქიო კრება არ ყოფილა მოწვეული. ამისთანა სასულიერო კრება მოხდა მხოლოდ მიტროპოლიტის იოანნიკეს ექსარხოსობაში.
ყოველივე რაც ხდება და რასაც ვაკეთებთ – ჩვენი მუხლმოდრეკანი, სანთლები, მღვიძარება, ლოცვა, მარხვა, განმარტოება… ყველაფერს, რასაც კი ვაკეთებთ ჩვენს სიცოცხლეში, რა მიზანი აქვს, რატომ ვაკეთებთ ყოველივე ამას? ამ კითხვაზე პასუხი ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან სწორედ ამ პასუხზეა დამოკიდებული ჩვენი სწორი სულიერი ცხოვრება. ერთ მაგალითს მოვიტან. ერთ-ერთ საბავშვო ბანაკში, ისეთში, რომლებსაც ახლა ხშირად აწყობენ, ვეკითხები ბავშვებს, თუ რა არის ღმერთის უპირველესი მცნება. ყველა ბავშვმა სხვადასხვა მცნება დაასახელა: არა იპარო, არა იცრუო, არ განიკითხო სხვა ადამიანი, პატივი სცე მშობლებს, გიყვარდეს მოყვასი. თუმცა, ვერც ერთი ბავშვი ვერ მიხვდა, რომ არც ერთი ამ მცნებათაგანი არ არის ღმერთის უპირველესი მცნება. მათ მიიჩნიეს, რომ უპირველესი მცნებაა გიყვარდეს მოყვასი შენი. როდესაც ბავშვებს ავუხსენი, რომ არც ერთი ამ მცნბებიდან არ იყო უპირველესი, ერთ-ერთი ბავშვი მეუბნება, რომ იცოდა და სხაპასხუპით მომაყარა დავივარცხნოთ და ჩავიცვათ ადგომისთანავე.(ამ ფაქტმა საყოველთაო სიცილი გამოიწვია), რა თქმა უნდა, არც ეს არის ღმერთის უპირველესი მცნება.
