1967-68 წლებში რამდენიმე კვირის განმავლობაში ვქადაგებდი ოქსფორდის ქუჩებში. ვჩერდებოდი რომელიმე ადგილას, იკრიბებოდა რამდენიმე ადამიანი, მე კი რამდენიმე საათის განმავლობაში ვქადაგებდი სახარებას. შემდგომ ნახევარი საათის განმავლობაში პასუხს ვცემდი მათ მიერ დასმულ შეკითხვებზე. ერთ დღეს ჩემთან მოვიდა ერთი ახალგაზრდა – გაბურძგნული, გრძელი თმით. ჩაცმული თავისზე დიდი ზომის ტანსაცმელში და მეუბნება:
წმ. ნინოს სახელობის აპოლოგეტურ-მისიონერული ცენტრის პასუხი ქ-ნ ნატალია ჩიქოვანის სტატიას — «რეფორმაციის გზა»
„მეც გეუბნები შენ: შენა ხარ პეტრე და ამ კლდეზე ავაშენებ ჩემს ეკლესიას და მას ვერ დაძლევენ ჯოჯოხეთის ბჭენი.“ (მათ.16:18)
დანო და ძმანო! უფლისა ჩვენის უზენაესმა განაჩენმა მეზვერის (მებაჟის) ლოცვას უპირატესობა მიანიჭა ფარისევლის თვითკმაყოფილ ლოცვასთან შედარებით. დღევანდელი დღის ღვთისმსახურება ადასტურებს ამ განაჩენს და ჩვენი გრძნობები, ჩვეულებიდან მომდინარე, უერთდებიან მას. მაგრამ იმისთვის, რომ ჩვენი გულების თანხმობა უფლის განაჩენთან არ იყოს მეტისმეტად ჩვეულებრივი და მეტისმეტად ადვილი და ამ განაჩენის ძალასა და სიღრმეს ჩავწვდეთ, არ გვაწყენს ყველაფერ იმაზე დაფიქრება, რაც შეეძლო ეთქვა ფარისეველს თავის სასარგებლოდ.
მომავალი სულიერი მწყემსის მომზადება ქრისტიანობის ისტორიის ყველა დროებაში ღვთისმეტყველთა და ასკეტ-მასწავლებელთა ყურადღების ცენტრში იდგა. სამოძღვრო მეცნიერების კურსში ეს საკითხი რამდენიმე პრობლემად იყოფა. ეს ორი უმთავრესი კითხვაა:
წინათქმა
თხზულება, რომელის თარგმნასაც ქვემოთ ვაქვეყნებთ, ქრისტიანული ლიტერატურის ერთ-ერთი უადრესი ძეგლია. იგი მიმართულია ვინმე დიოგნეტესადმი, რომელსაც სურს ჭეშმარიტება გაიგოს ქრისტიანული სარწმუნოების შესახებ. ავტორი „ეპისტოლისა“ უცნობია, თუმცა თვით ძეგლიდან ცხადი ხდება, რომ საქმე გვაქვს მოციქულთა უშუალო მოწაფის შრომასთან. თხზულების ბოლო ნაწილში ავტორი ასე მიმართავს დიოგნეტეს: „არა ვქადაგებ რაიმე უცხოს, არც უგუნურად ვეძიებ რასმე, არამედ რადგანაც მოწაფე ვიქმენ მოციქულთა, ვარ მოძღვარი ხალხთა, რაც გადმომეცა, გადავცემ იმათ, რომლებიც ღირსულად დაემოწაფნენ ჭეშმარიტებას“ (ბერძნული ტექსტი იხ. პატროლოგია გრეკა (პგ). 2, გვ 1181 ა). მკვლევარები ნ. ბონვეჩი და რ. კონოლი მიიჩნევენ, რომ ეპისტოლეს ავტორი არის წმ. იპოლიტე რომაელი, რაც თხზულებას III ს-ში შექმნილ ძეგლად წარმოაჩენს. პ. ანდრისენის აზრით, ავტორი უნდა იყოს ქრისტიანული აპოლოგეტიკის პირველი წარმომადგენელი კოდრატე (II ს-ის I ნახევარი), რომლის შესახებ ცნობებს გვაწვდის IV ს-ის ცნობილი საეკლესიო ისტორიკოსი ევსები კესარიელი. პ. ანდრისენი ფიქრობს, რომ ხსენებული ეპისტოლე გულისხმობს სწორედ კოდრატეს მიერ დაწერილ „აპოლოგიას“, რომელიც დაკარგულად ითვლება. ყურადღებას იქცევს ის, რომ კოდრატე ტრადიციულად მოციქულთა მოწაფედ არის მიჩნეული. მოგვაქვს ევსების სიტყვები:
