ღვთისმეტყველება სტატიები

უბიწოდ ჩასახვის დოგმატის შესახებ

უბიწოდ ჩასახვის დოგმატის შესახებ

”ჭეშმარიტი დიდებითა და ღირსებით შემოსილი ქალწული დედოფალი მეტად აღარ საჭიროებს რაღაც ცრუ დიდებას”   ბერნარდ კლერვოსკინი

ზოგიერთებს ასოციაციით ერთმანეთში ერევათ რომის ეკლესიის სწავლება ყოვლადწმიდა ქალწულ მარიამის უბიწო ჩასახვის შესახებ და იესო ქრისტეს ქალწულის მიერ განუხრწნელად მუცლადღების დოგმატი. ამათგან პირველი რომაული კათოლიციზმის მიერ ახლად შემოღებული სწავლებაა, რომელიც ყოვლადწმინდა ქალწულის შობას ეხება, მაშინ, როცა მეორე, ქრისტიანული სარწმუნოების საყოველთაო საუნჯე — თავად იესო ქრისტეს შობას მიემართება, ”რომელიც ჩვენთვის და ჩვენისა ცხონებისათვის გარდამოხდა ზეცით და ხორცი შეისხა სულისაგან წმიდისა და მარიამისაგან ქალწულისა და განკაცდა”. უბიწო ჩასახვის შესახებ ცრუ სწავლება თავის დასაბამს XIII საუკუნის დასასრულს იღებს, როდესაც დასავლეთის გარკვეულმა სასულიერო წრეებმა ყოვლადწმინდა ქალწულისადმი განსაკუთრებული პატივის მიგება დაიწყეს.

პირველქმნილი ცოდვა და ადამიანური ბუნება

პირველქმნილი ცოდვა და ადამიანური ბუნება

ყოველწლიური სულიერი მოგზაურობა დიდმარხვაში და განსაკუთრებით კი ვნების კვირაში, როდესაც მაცხოვრის გაცემას, ჯვარცმას, სიკვდილსა და დაფვლას ვიხსენებთ, რომელიც უფლის აღდგომის დიდებული დღესასწაულით გვირგვინდება, კვლავ გვაძლევს საშუალებას ჩავუფიქრდეთ ღმერთის ძის განკაცებისა და ცოდვით დაცემული კაცთა მოდგმის გამოხსნის საიდუმლოებებს. რა თქმა უნდა, ყველაფერ ამასთან მჭიდრო კავშირშია ადამიანური სიცოცხლის საიდუმლო, რომელიც ცოდვის, ტანჯვისა და სიკვდილის საშინელი რეალობის კონტექსტში მიმდინარეობს და რასაც ვერც ერთი ჩვენგანი თავს ვერ დააღწევს იმის გარეშე, რაც უფალმა ჯვარზე სიკვდილითა და აღდგომით ჩვენთვის აღასრულა.

ტრინიტარული ტერმინოლოგია

ტრინიტარული ტერმინოლოგია

ქრისტიანებს ეკლესიის დაარსების პირველივე დღეებიდან სწამდათ მამის, ძისა და სულიწმინდის, რამეთუ ეყრდნობედნენ ქრისტეს სიტყვებსა და წმ. წერილის მოწმობებს. თუმცა კიდევ რამოდენიმე ასწლეული დასჭირდა იმას, რომ სამების შესახებ სწავლება ზუსტი საღვთისმეტყველო ფორმულირებებით შემოსილიყო.

ქრისტეს ორი ნება

ქრისტეს ორი ნება

მე-6 საუკუნეში ზოგიერთი ღვთისმეტყველი იმის შესახებ ლაპარაკობდა, რომ ქრისტში უნდა გვეღიარებინა ორი ბუნება, მაგრამ არა დამოუკიდებელი, არამედ ერთი „ღმერთკაცობრივი ქმედების“ მქონე, ერთი ენერგია; აქედან გამომდინარეობს მწვალებლობის სახელწოდებაც-მონოენერგიზმი. VII საუკუნის დასაწყისისთვის ჩამოყალიბდა კიდევ ერთი მიმდინარეობა-მონოთელიტობა, რომელიც ქრისტეში ერთ ნებას აღიარებდა. ორივე მიმდინარეობა უარყოფდა ქრისტეს ორი ბუნების დამოუკიდებლობას და ასწავლიდა მისი ადამიანური ნების სრულ შთანთქმას ღვთაებრივი ნებით. მონოთელიტურ შეხედულებას იზიარებდა სამი პატრიარქი: ჰანორე რომაელი, სერგი კონსტანტინოპოლელი და კვიროს ასექსანდრიელი. ისინი იმედოვნებდნენ, კომპრომისის გზით შეერიგებინათ მარლთმადიდებლები მონოფიზიტებთან.

ქრისტე — ახალი ადამი

ქრისტე — ახალი ადამი

ახალი აღთქმის კეთილუწყების ცენტრში დგას ძე ღვთისას ხორცშესხმის საიდუმლო. პირველქმნილმა ადამმა ვერ შეძლო მის წინაშე დასმული ამოცანის შესრულება, — სულიერ-ზნეობრივი სრულყოფის გზით მიეღწია განღმრთობისაკენ და ღმერთთან მიეყვანა ხილული სამყარო. მცნების დარღვევისა და სამოთხის სიტკბოებისაკენ განვარდნის შემდგომ, მისთვის დახშული აღმოჩნდა გზა განღმრთობისაკენ. მაგრამ ყოველივე ის, რისი შესრულებაც პირველმა ადამიანმა ვერ შეძლო, მის მაგივრად აღასრულა ხორცშესხმულმა ღმერთმა-სიტყვამ, განკაცებულმა უფალმა იესო ქრისტემ.