ჩვენ უნდა გვესმოდეს და ვარჩევდეთ ერთმანეთისაგან სულიერებასა დაზნეობრიობას. ეს ორი რამ არსით სრულიად განსხვავებულია. რათქმაუნდა გარკვეული კავშირი არსებობს და ხშირად განსაზღვრავენ კიდევაც ერთმანეთს, თუმცა საბოლოოდ მაინც ერთი მეორასაგნ განსხავვდება. რაში მდგომარეობას სხვაობა ზნეობრიობასა და სულიერებას შორის? ზნეობრიობა — ეს ნიშნავს ჯანსაღ დამოკიდებულებას გარემო სამყაროს, ბუნებისა და ღვთის ქმნილებების მიმართ. და როგორია ეს ჯანსაღი დამოკიდებულება? იპოვე ოქროს შუალედი შემდეგი განსაზღვრებით: ,,ნუ მოექცევი სხვას ისე, როგორს არ გსურს რომ შენ მოგექცნენ.“

ყოველივე რაც ხდება და რასაც ვაკეთებთ – ჩვენი მუხლმოდრეკანი, სანთლები, მღვიძარება, ლოცვა, მარხვა, განმარტოება… ყველაფერს, რასაც კი ვაკეთებთ ჩვენს სიცოცხლეში, რა მიზანი აქვს, რატომ ვაკეთებთ ყოველივე ამას? ამ კითხვაზე პასუხი ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან სწორედ ამ პასუხზეა დამოკიდებული ჩვენი სწორი სულიერი ცხოვრება. ერთ მაგალითს მოვიტან. ერთ-ერთ საბავშვო ბანაკში, ისეთში, რომლებსაც ახლა ხშირად აწყობენ, ვეკითხები ბავშვებს, თუ რა არის ღმერთის უპირველესი მცნება. ყველა ბავშვმა სხვადასხვა მცნება დაასახელა: არა იპარო, არა იცრუო, არ განიკითხო სხვა ადამიანი, პატივი სცე მშობლებს, გიყვარდეს მოყვასი. თუმცა, ვერც ერთი ბავშვი ვერ მიხვდა, რომ არც ერთი ამ მცნებათაგანი არ არის ღმერთის უპირველესი მცნება. მათ მიიჩნიეს, რომ უპირველესი მცნებაა გიყვარდეს მოყვასი შენი. როდესაც ბავშვებს ავუხსენი, რომ არც ერთი ამ მცნბებიდან არ იყო უპირველესი, ერთ-ერთი ბავშვი მეუბნება, რომ იცოდა და სხაპასხუპით მომაყარა დავივარცხნოთ და ჩავიცვათ ადგომისთანავე.(ამ ფაქტმა საყოველთაო სიცილი გამოიწვია), რა თქმა უნდა, არც ეს არის ღმერთის უპირველესი მცნება.

«ეს ჩემი სიტყვები კი არაა, არამედ ნეტარი პავლესი, რომელმაც თქვა: ჰბაძავდეთ მადლთა ამათ უფროისთა, და მერმე აღმატებული გზაი გიჩუენო თქუენ ( 1 კორ. 12, 31) წარმოგვიდგენს რა არა სასწაულთმოქმედების ნიჭს, არამედ სიყვარულს — ყოველგვარი სათნოების საფუძველს. ამრიგად, თუკი ვივარჯიშებთ სიყვარულში და მასზე დაფუძნებულ სხვა სათნოებებში, არანაირი საჭიროება აღარ გვექნება სასწაულთმოქმედებისა; პირიქით, თუკი სიყვარულში არ ვივარჯიშებთ, ვერანაირ სარგებელს ვერ მივიღებთ სასწაულებიდან.»

«როგორც მაშინ მოვიდა ქრისტე კესარიაში, დაე ასევე მოვიდეს იგი ქრისტიანულ ქვეყნებში იმათთან, ვინც თავის თავს მართლმადიდებელ ქრისტიანს უწოდებს, იქ, სადაც მისი სარწმუნოება მეუფებს და მისი სახარება იქადაგება და კიდევ ერთხელ იკითხოს: «თქვენ ვინ გგონიე მე ყოფად?» მე მას ვუპასუხებდი: იესოვ ჩემო, ადამიანებმა არ იციან, ვინ ხარ. «არა ცნეს, არცა გულისხმა-ყვეს და ბნელსა შინა ვლენან» (ფს. 81, 5). ერთი ერთს ამბობს, მეორე მეორეს, როგორც ცდომილი და დაბნელებული გონება უკარნახებთ. » ეპისკოპისი ილია მინიატისი